Gemeentelijk-Raiffeisenstr aat, Nieuw-Weerdinge (vv Titan)
Netherlands, province: Drenthe
2 X 2011 / Titan - Weerdinge 6-0 / Zondag 3e klasse D District Noord (= NL Div. 7)
Note: an article (in Dutch) I wrote about this match visit (which was published elsewhere at the time) has now been re-published below this photo series.
4’ Veenstra (eigen doelpunt) 1-0, 36’ Wolters 2-0, 40’ Preenen 3-0, 67’ Faber 4-0, 81’ Duitscher 5-0, 90’ Faber 6-0
Netherlands, province: Drenthe
2 X 2011 / Titan - Weerdinge 6-0 / Zondag 3e klasse D District Noord (= NL Div. 7)
Note: an article (in Dutch) I wrote about this match visit (which was published elsewhere at the time) has now been re-published below this photo series.
All photos: (c) W.B. Tukker / www.extremefootballtourism.blogspot.com. Publication of any of these images only after permission of author
Het veen tegen het zand. Drentse
plattelandsderby Titan (Nieuw-Weerdinge) vs Weerdinge
Titan – Weerdinge 6-0 (3-0)
Geen
kaarten
Toeschouwers:
400. Amusementswaarde: 5.
Titan (4-3-3): Braams / Van Eck (64’ Meijringh), Kuper, Broekema,
Preenen / Duitscher (c), Luiten, Faber / Wolters (75’ Springer), Jeurissen, Koops (57’ Schoonbeek). Niet gebruikte
wissel: De Vries.
Weerdinge (4-3-3): Sloksoede / Dijkhuisen (19’ M. Eelsing), Doldersum (c),
Veenstra, Massa / Pol, Van der Weide, Bruinsma / Buscher, Kruit, Zwiggelaar (78’ Stoffers). Niet gebruikte
wissel: R. Eelsing.
Commentaar
Een
Drentse derby tussen de zondagclubs van Weerdinge en Nieuw-Weerdinge. Een
wedstrijd bovendien die voor het eerst sinds seizoen 1997-’98 op het programma
staat – dat leek me wel wat. Titan uit Nieuw-Weerdinge heeft bovendien twee
seizoenen terug eerste klasse gespeeld; met enige overdrijving kun je van een
‘gevallen grootheid’ spreken. Tel daarbij op dat een fascinatie voor
buitenplaatsen mij niet vreemd is… ziedaar een aantal redenen waarom mijn wagen
rond half twee op de tropische zondagmiddag in oktober de parkeerplaats van het
gemeentelijke sportpark aan de Raiffeisenstraat in Nieuw-Weerdinge op draait.
Nieuw-Weerdinge
vind je op de kaart van Nederland ergens halverwege de noordelijke buitenwijken
van Emmen en het dorp Ter Apel, dat in het zuidoostelijke puntje van de
provincie Groningen ligt. De rit erheen is al een belevenis op zich; Drenthe is
een lege provincie die zich in dit nazomerse zonlicht op haar mooist toont. Na
een storend stuk bebouwing (Emmen!) is er al snel weer de Grote Leegte: een
landweg in noordelijke richting. Na een tweetal kilometer komt Weerdinge in
zicht, een minuscuul boerendorpje met nog geen duizend inwoners. Voorbij
Weerdinge rijd je het veen binnen – Nieuw-Weerdinge, opnieuw een handvol
kilometers verderop gelegen, is één van de veenkoloniën waarvan ieder van ons
dankzij de aardrijkskundeles op de lagere school de provincie Drenthe kent. In de
late 19e eeuw trokken paupers van heinde en verre naar de
noordoostelijke uithoek van Nederland om het veen af te graven. Nieuw-Weerdinge
werd gesticht in 1872 en toont zich vandaag de dag als een lintdorp dat zich
enkele kilometers lang evenwijdig aan een veenkanaaltje uitstrekt. Er wonen
iets meer dan 3.000 mensen.
Terwijl
Nieuw-Weerdinge een zaterdagclub kent die nauwelijks aan de weg timmert (NWVV),
is het zondagse Titan gelet op de prestatiecurve ambitieuzer: meestal in tweede
klasse, met uitschieters (2004 t/m 2006, 2009-2010) in eerste klasse. Na de
degradatie in 2010 zette het verval vorig seizoen hard door met een nieuwe
teruggang. Het eerste wat men mij in de kantine vertelt als ik naar de toestand
van Titan vraag, is dan ook dat eerst maar eens zo snel mogelijk de tweede
klasse weer bereikt moet worden; derde is duidelijk beneden de stand. Mijn
troostende woorden dat men dit jaar in goed gezelschap verkeert – namelijk van
oud-profclub vv Zwartemeer – worden schouderophalend begroet. Voor de vv Weerdinge
is het verhaal precies omgekeerd. Hoewel er in de jaren ’90 twee seizoen in de
ijle lucht van tweede klasse werd verbleven, is de geelzwarte club een
structurele pendelaar tussen derde en vierde. Vorig seizoen werd via
nacompetitie weer eens promotie afgedwongen naar derde klasse. Zo kon het
gebeuren dat voor het eerst in veertien jaar de beide verenigingen op hetzelfde
niveau actief zijn.
Intussen
is in de bestuurskamer van Titan de paniek uitgebroken, want de printer blijkt
niet te werken. De wedstrijdsecretaris staat met een zeldzaam suffe blik naar
zijn computer te staren. Hij is er wel tijdig achtergekomen dat de
afdrukfunctie niet werkt, want op het beeldscherm prijken – zonder hoofdletters
– slechts zes namen. Er worden hulptroepen aangerukt om de onwillige apparatuur
aan het draaien te krijgen. De verslaggever van het Dagblad van het Noorden
maalt er niet om, grinnikt en begint aan zijn volgende plak cake. Uiteindelijk
wordt ons allebei een kwartier na het begin van de wedstrijd op de tribune een
handgeschreven versie overhandigd.
Het
sportpark van Titan valt niet als knus te karakteriseren: het veld ligt aan de
rand van het dorp, ingeklemd tussen de sporthal, een nieuwbouwwijk en de Grote
Leegte. De publieke belangstelling van vandaag valt mij wat tegen, maar volgens
de ervaren correspondent zijn er minstens 400 man en dat is naar zijn zeggen
fors meer dan er gewoonlijk op een thuiswedstrijd van Titan afkomt. Op het veld
stelt de thuisclub snel orde op zaken: al binnen vijf minuten wordt de verdiende
1-0 gescoord. Weerdinge is tot op heden puntloos in de competitie en het duurt
niet lang voordat duidelijk wordt waarom: wat een armoedig elftal! Ik vraag me
af hoe dramatisch in het district Noord het niveau van de vierde en vijfde
klasse zondag moet zijn, als Weerdinge met deze selectie erin is geslaagd die
reeksen te ontstijgen. Het team van Titan daarentegen probeert verzorgd
combinatievoetbal te spelen, waarbij alles draait om de iets te zware en niet
bijzonder wendbare, maar technisch begaafde routinier Ronnie Luiten. De
journalist weet te vertellen dat deze speler als zaalvoetballer tot een paar
jaar terug met de besten meekon.
Gedurende
het vervolg van de eerste helft maak ik mijn gebruikelijke fotorondje. Langs de
lijn raak ik aan de praat met een buitengewoon welsprekende gepensioneerde
onderwijzer, afkomstig uit Weerdinge. In tegenstelling tot de correspondent is
hij wél bereid en/of in staat om, na zich over zijn verbazing over de reden van
mijn bezoek te hebben heen gezet, meer te vertellen over Weerdingers en
Nieuw-Weerdingers. Vroeger was het echt haat en nijd: de gemoedelijke en wat
conservatieve boeren van het zanddorpje Weerdinge verdroegen de wat rauwere
inborst van de veenbewoners van Nieuw-Weerdinge slecht – en vice versa was dat
niet anders. Veel veenwerkers werden later landarbeider bij de boeren in de
omgeving; het bijbehorende verschil in sociale status stond borg voor een
behoorlijke dosis onderling wantrouwen en onbegrip. Vandaag de dag zijn de
cultuurverschillen tussen het zanddorp en het veendorp wel wat afgevlakt, aldus
de man, maar voor de goede verstaander zijn ze af en toe nog merkbaar…
Nu ik
erop ga letten, valt me op dat zowel de spelers als supporters van Titan een
wat meer volkse uitstraling hebben dan hun tegenstrevers – of ben ik ouderwets
of bevooroordeeld als ik daarbij vooral afga op de hoeveelheid tatoeages?
Volgens de onderwijzer hebben de bewoners van alle ‘randdorpen’ maar één ding
gemeen: hun antipathie tegen de Emmenaren, die volgens hen te veel ‘verbeelding’
hebben. Zo doet in elk geval nog een derde deel opgeld van de aloude zegswijze:
“Een goede Drent is gewrocht / uit turf, jenever en achterdocht.”
Onze
conversatie is onderhoudender dan de wedstrijd. Voor rust gooit Titan de
wedstrijd al in het slot door de logische 2-0 en 3-0 te laten aantekenen. Met
wat meer precisie zou men de teller ook wel wat hoger hebben kunnen laten
oplopen. Weerdinge daarentegen komt niet verder dan wat hopeloze
afstandsschoten. Na de rust blijft een behoorlijk contingent bezoekers in de
kantine achter om het verloop van Groningen-Ajax op de televisie te volgen –
Titan-Weerdinge is immers beslist. In de slappe tweede helft weet Titan nog
drie doelpunten te maken, waarvan de laatste (Kevin Faber rondt af na een
combinatie tussen Kuper en Schoonbeek over links) van grote schoonheid is.
Van een
sprankelende derby was geen sprake: daarvoor was het kwaliteitsverschil tussen
de beide elftallen te groot. Niettemin is het in toenemende mate dit soort
wedstrijden dat mij fascineert. De boeiende verhalen en bijzondere ontmoetingen
hoeven immers niet noodzakelijk bij grote clubs plaats te vinden.
No comments:
Post a Comment